تیر 1389 - جوانمردان

سمیر

www.webgozar.com

قیامت چه روزی است؟
چرا دیه زن نصف دیه مرد می باشد؟
بازگشت امام خمینی( ره) به ایران و آغاز دهه فجر مبارک باد
یک حدیث زیبا
صاحب فتوای جهاد نکاح از خواهرش تقاضای جهاد نکاح کرد
تفاوت روح و نفس
[عناوین آرشیوشده]

یکشنبه 89/4/20 | 8:54 عصر

خامنه ای، دنیا و آخرت ماست

خامنه‌ای، دنیا و آخرت ماست

سیدحسن نصرالله، دبیرکل حزب الله لبنان : اگر همه حوزه‌های علمیه و کشورهای اسلامی‌مان را جست‌وجو کنیم، فقیهی از میان فقهای شیعه نمی‌یابیم که این‌چنین بزرگی‌ها و صفات متعالی در او جمع شده باشند بدان پایه که در رهبر ما حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به‌عنوان ولی امر جمع شده‌اند.

آن‌گاه که خداوند تعالی، پیامبر یا امام معصوم(ع) را ـ به آن خاطر که معصوم‌اند ـ به ولایت امر برمی‌گزیند، صفاتی چون علم و زهد و حکمت و شجاعت و ابهت در او متجلی است و هنگامی که امام معصوم(ع)، غایب است بر ماست که به دنبال این صفات در شخصی بگردیم که بیش از دیگران آن‌ها را در خود داراست. البته باید فقیهی عادل باشد و نه فقط کسی که از حرام الهی اجتناب می‌کند. او باید زاهد دنیا و شجاع و کاردان و حکیم و بصیر و مدبر باشد. در امتداد زمان و طول تاریخ ما، فقهایی از این نوع بوده‌اند و زمانه از فقهایی این‌چنین خالی نبوده است. امانت را به دوش کشیدند و از آن به تناسب ظرف زمانی و شرایطی که در آن حضور داشتند محافظت کردند. تا اینکه خداوند تعالی به مرجع بزرگ و فقیه گرانقدر این زمانه، امام خمینی(ره) توفیق داد تا این پیروزی تاریخی مداوم را به وجود آورد. شخصیت امام خمینی(رحمت الله علیه) به نحوی در چشم‌ها و عقل‌ها و قلب‌ها بروز یافت که هیچ کدام از ما تصور نمی‌کرد در طول تاریخ ما، فقهایی به این بزرگی بروز یافته باشند، البته در تاریخ ما فقهای بسیار بزرگی بوده‌اند اما ظرف زمانی و شرایط آن‌ها متفاوت بوده است.
مسأله مهم آن است که در این زمانه، ‌امام خمینی(ره) ظهور کرد که گر چه معصوم نبود اما این ویژگی‌ها و اوصاف در او جمع بود: علم،‌ شجاعت، اخلاص، زهد، ورع، عرفان و تدبیر. به این واسطه بود که بعد از قرن‌های متمادی مظلومیتی که ابتدا داشت و انتها نداشت، به مدد الهی توانستیم در این زمان و به دست امام خمینی(ره) دولت آل محمد را برپا کنیم که این دولت نیز هر روز بیشتر از روز قبل خود، عزت و قوت و کرامت به دست آورد. سپس حضرت امام رحلت کردند و ولی فقیه جدیدی برای ما متجلی شد که شخصیت و صفات امام خمینی را دارا بود به نام آقای خامنه‌ای که او همان امام خمینی است که اینک ولی امر ماست.
ای خواهران و برادران! برای ما و همه مسلمین در سراسر جهان یک ولی امر وجود دارد و حال اگر بیشتر مسلمانان نمی‌خواهند از ایشان تبعیت کنند مشکل خودشان است چنانچه پیش‌تر نیز بسیاری از مردم، از پیامبر و امامان معصوم تبعیت نکردند ولی این بدان معنا که امام، امام و پیامبر، پیامبر نبود نمی‌باشد. ما ولی امری داریم که نائب امام مهدی(عج) است. اطاعتش بر ما واجب است. ما از پاکی و صفات نیکو و پرهیزگاری و به طور هم‌زمان، شجاعت، قدرت، حکمت، تدبیر و بصیرت او آگاهیم. او با آمریکا و اتحادیه اروپا و کشورهای تحت سلطه‌شان که منطقه خلیج را پر کرده‌اند به مبارزه برخاسته است. خدا بر ما منت نهاده که او را به ولایت امر ما برگزیده است. او مردی آگاه و شخصیتی استثنایی است که اگر همه حوزه‌های علمیه و کشورهای اسلامی‌مان را جست‌وجو کنیم، فقیهی از میان فقهای شیعه نمی‌یابیم که این‌چنین بزرگی‌ها و صفات متعالی در او جمع شده باشند بدان پایه که در رهبر ما حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به‌عنوان ولی امر جمع شده‌اند.
اگر آخرت را بخواهیم، آخرت ما با ولی امر و نائب حضرت حجت(عج) است و همچنین اگر عزت و شرف و کرامت دنیا را نیز بخواهیم، به آن نمی‌رسیم مگر با ولی امر. حتی برای این جنبش مقاومت بزرگ که بدان توجه شده است و در جهان عرب یک پدیده استثنایی است و ما به‌واسطه آن سرمان را بالا گرفته‌ایم و به آن افتخار می‌کنیم، اگر شخصی به‌نام روح الله الموسوی الخمینی نبود، اثری از آن در لبنان نمی‌بود و بعد از آن نیز اگر شخصی به نام سیدعلی حسینی خامنه‌ای نبود، استمرار نمی‌یافت.

نظر

نویسنده : سمیر

یکشنبه 89/4/20 | 8:49 عصر

لعنت خدا بر جدا شونده از رهبری

«شهید آیت‌الله دستغیب:خودت را مجتهد می‌دانی، مقدمات خوان می‌دانی، نمی‌دانم، هر چه خودتان می‌دانید. بر تو واجب است امروز تبعیت از یک نفر، تو حق نداری درمقابل رهبر حرفی بزنی، تماماً باید تبعیت کنند... هر عمامه سری که از رهبر مکرم فاصله بگیرد، لعنت خدا برش باد.»

"اگر کسی اشکال کند چنانکه اشکال هم کرده‌اند و گفته‌اند که بلی، مثل امام خمینی کجا دیگر پیدا می‌شود در دوره‌های قبل نبوده ایشان نابغه بوده است و بعد از این هم دیگر مثل ایشان پیدا نخواهد شد. ممکن است یک فقیهی بعد از ایشان بیاید و چطور و چطور بشود، آن‌وقت ما دچار دیکتاتوری روحانیت خواهیم شد. تمام این‌ها شبهه‌های واهی است البته بدانید و می‌دانید، جسارت نکنم، تذکر است هرگاه اکثر خلق حاضر شدند به اطاعت از ولی امر و فقیه عادل، والله خدای‌تعالی مثل خمینی و بهتر از او برای‌شان پیدا خواهد کرد "ما نَنْسَخْ مِنْ آیَةٍ أَوْ نُنْسِها نَأْتِ بِخَیْرٍ مِنْها أَوْ مِثْلِها "... این حرف شیطانی است که پس از آیت‌الله خمینی چکار خواهیم کرد، همان کسی که آقای خمینی را به‌وجود آورد، بعد از ایشان بهتر از او یا مثل ایشان را در رأس مسلمین قرار خواهد داد. مسلمانان را حیران نمی‌گذارد ولی شرطش حاضر بودن مسلمین مثل حالا هست. مادامی که خلق حاضرند اطاعت کنند از ولی امر، خدا ولی امر را برای‌شان مستقر خواهد داشت. این اولاً، و ثانیاً بر فرض بگوییم نعوذ باللّه فقیهی که بعد می‌آید ممکن است منحرف شود و ممکن است دیکتاتوری کند، ممکن است حب ریاست داشته باشد، ممکن است فساد داشته باشد، اولاً این احتمال در ریاست جمهوری هم هست. هر مقامی را که شما فرماندهی کل قوا به او بدهید بلکه در او صد برابر است. چطور اگر بگویند فرماندهی کل قوا برای ریاست جمهور باشد، هیچ‌کس هیچ حرفی نمی‌زند؟ در حالی که صد برابر احتمال است که فساد کند و دیگر اینکه ممکن است در همین قانون قید شود که هرگاه آن فقیهی که رهبر شده اگر انحرافی در او پیدا شد، از همان مجرایی که تثبیت شده از همان مجرا منعزل می‌گردد.
از چه مجرایی فقیه را تثبیت کردید در قانون؟ از مجرای اکثریت خلق. خلق، خبرگان را معین کردند و خبرگان هم این رهبر را معین کرده‌اند. تا این رهبر منحرف شد فوراً دو مرتبه اکثریت خلق، خبرگان را تأسیس می‌کنند و همان خبرگان عزلش می‌کنند و فقیه دیگری را سرجای او می‌نشانند. این چه خطری است که شما را به وحشت انداخته است که چطور خواهد شد؟ این‌ها موهومات است. "(1)
"کیست که این ناله مرا به گوش عمامه [به] سر‌های ایران برساند، هر کسی می‌خواهی باش! خودت را مجتهد می‌دانی، مقدمات خوان می‌دانی، نمی‌دانم، هر چه خودتان می‌دانید. بر تو واجب است امروز تبعیت از یک نفر، تو حق نداری درمقابل رهبر حرفی بزنی، تماماً باید تبعیت کنند... هر عمامه سری که از رهبر مکرم فاصله بگیرد، لعنت خدا برش باد. تمام عمامه سرها همه باید مطیع، همه باید مطیع یک رهبر، امام یکی نائب امام هم یکی، دیگری هیچ تقدم ندارد. همه باید فرمان ببرند، همه باید اطاعت بکنند.
حتی مکرر گفته‌ام، حسن و حسین(ع) یکی‌شان امام بود، حسن امام، حسین مأموم، هیچ‌وقت حسین تا حسن بود در عرض نبود، تابع، تابع، هر چه بهش می‌گفتند، می‌گفت هر چه حسن بفرماید، دو تا امام نمی‌شود، دو تا نائب امام هم غلط است، دو تا رهبر غلط است. وای به امتی که از رهبر الهی خود فاصله بگیرد، هلاک است، هلاک است، طعمه دشمن است... "
منبع: صورت مشروح مذاکرات مجلس بررسی نهایی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، جلد دوم، انتشارات مجلس شورای اسلامی، صفحه 1158

نظر

نویسنده : سمیر

جمعه 89/4/18 | 12:45 عصر

بیانات منتشر نشده رهبر انقلاب درباره رمان زندگی پیامبر اسلام(ص)

ه نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، دست‌اندرکاران نمایش رادیویی «از سرزمین نور» در اسفندماه سال 73، با رهبر انقلاب اسلامی دیدار کردند. این برنامه بر اساس رمان زندگی پیامبر اعظم (ص) به نویسندگی محمد سرشار و سردبیر محمد میرکیانی ساخته شده بود. آنچه در پی می‌آید، بیانات حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در این دیدار است در آستانه سالروز مبعث پیامبر مکرم اسلام منتشر می‌شود:

بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحیم

با این که قبلاً یک روز، هم به آقاى رهگذر و هم به آقاى میرکیانى - که ظاهراً آن روز همراهشان بودند - عرض کرده بودم که من چقدر از این برنامه راضى و خرسند هستم و به وسیله‌ آقایان به شما برادران و خواهران اظهار اخلاص و ارادت کرده بودیم، لکن حقیقتاً دلم نیامد که این خرسندى قلبى و تقدیر از این برنامه بسیار خوب را حضوراً هم به شماها عرض نکنم. این بود که خواهش کردم قبل از پایان سال شما را زیارت بکنیم؛ چون بالاخره سال جدید اقتضائات جدید دارد و شماها هم برنامه‌ها و کارهاى خودتان را دارید. لکن امسال این برنامه انجام گرفته و من هم یکى از مستمعین این برنامه بودم - البته در بسیارى از روزها، نه در همه‌ روزها - و لازم بود که ما همین امسال عرض تشکر از شماها را به شما بکنیم. البته این حوادث تلخى که این روزها اتفاق افتاده، براى ما خیلى همّ و غم آفرین و حقیقتاً اندوه‌بار است؛ ولى این قرارى بود که گذاشته شده بود و چه بهتر که انجام شد. به هر حال مقصود من تشکر از شما آقایان و خانم‌هائى بود که این برنامه را تهیه کرده‌اید و به وجود آوردید.

* اهمیت ترجمه و اجراى این برنامه به زبانهاى دیگر
عقیده‌ من این است که اگر این برنامه به زبان‌هاى دیگر، مثلاً به زبان عربى، به زبان انگلیسى، به زبان اردو یا حتى به زبان ترکى ترجمه بشود و‌ اجرا بشود - به شرط اینکه همین جورى که اینجا اجرا شده، اجرا بشود؛ چون اینجا خیلى خوب اجرا شده است و واقعاً این آقایانى که صداهای‌شان در این برنامه شنیده می‌شود، حقاً و انصافاً خیلى خوب اجرا کردند - و به این کشورهائى بفرستیم که این زبانها را دارند و آنجا بگذارند و فقط معلوم بشود که این در جمهورى اسلامى تهیه شده است، یکى از بزرگ‌ترین تبلیغ‌ها براى جمهورى اسلامى خواهد بود؛ یعنى این برنامه اینقدر قوى و نافذ و جذاب است. ان‌شاءاللَّه که موفق بشوید کار را در فصل‌هاى دیگر زندگى نبى اکرم ادامه بدهید و به پایان برسانید و خداوند از شماها به حسن قبول، قبول کند.

*خوش‌عقیدگى نسبت به محتوا؛ از عوامل توفیق
این روحیه‌ شماها و این خوش‌عقیدگى نسبت به جهت برنامه و محتواى برنامه یقیناً یکى از عوامل توفیق این برنامه بوده است. من می‌خواهم خواهش کنم برنامه را ادامه بدهید و بسازید. دوران قبل از بعثت از لحاظ تاریخى، خیلى دوران روشنى نیست. برخلاف دوران بعد از بعثت که از لحاظ تاریخى قدم به قدم مشخص و روشن و واضح است؛ برخلاف بسیارى از حوادث بزرگ تاریخى. حالا درباره‌ى پیغمبران، که هیچ پیغمبرى زندگى روشنِ مشخصِ دقیقِ تاریخى ندارد؛ و درباره‌ بقیه‌ شخصیت‌هاى تاریخى هم ما به این دقت، کمتر سراغ داریم که قطعه‌اى از تاریخ را - که روزش را و ساعتش را و سفرش به فلان جا را و برگشتنش را و اینکه کى بود و کى حرف زد و اینها را - اینجور مثل تاریخ اسلام مشخص داشته باشد. بنابراین میدان خیلى بازى دارید.

* برنامه‌ریزى براى انجام کار در بلندمدت
حتماً ان‌شاءاللَّه باید این {برنامه} را بسازید. البته فصل بعد از بعثت، طولانى‌تر خواهد بود. حالا مثلاً این بخش چهل و پنج قسمت شد، اما اگر بخواهید از بعثت تا هجرت را بسازید - که حالا باز آنجا یک مقدار اطلاعات محدودتر از هجرت به بعد است؛ بین بعثت و هجرت روشنى بیشترى بر صحنه هست، لکن نه به آن دقیقى و ریزى بعد - شاید این بخش مثلاً صدها قسمت بشود و خواهد شد؛ چه عیب دارد؟ شما این را یک پروژه‌ بیست ساله در نظر بگیرید و بنا بگذارید که این کار را در ظرف بیست سال به بهترین وجهى تمام بکنید. یعنى اگر ما یک آقاى رهگذرى داشته باشیم و جز این یک کار در ظرف بیست سى سال هیچ کار دیگرى انجام نداده باشد، این کار بزرگى است؛ کار کوچکى نیست. آثار بسیارى از این نویسنده‌هاى بزرگ دنیا - این قصه‌نویسها و تاریخ‌نویس‌ها - مال بیست سال و سى سال و این‌ها است. و این خیلى اثر خوبى خواهد شد. از ورود در این میدان هیچ وحشت نکنید. الحمدللَّه وسائل کار هم فراهم است؛ این مجریان به این خوبى و سردبیر علاقه‌مند شائق پرذوقى مثل آقاى میرکیانى. و این تهیه هم شما را در نوشتن کمک خواهد کرد. اگر اینها اینجور اجرا نمی‌کردند، بعید بود شما بتوانید به این خوبى کار را ادامه بدهید و دنبال بکنید. بنابراین این کار را شما بنویسید، آقاى میرکیانى بسازند، رادیو منتشر بکند. خانمها و آقایان عزیزى هم که اجرا کرده‌اند، همین صداها و همین اجراهاشان بسیار خوب است؛ انصافاً خیلى خوب است؛ من دقت میکنم. بنده در بعضى از چیزها یک خرده هم سختگیرى‌ها و کج‌سلیقگى‌ها و گله‌گیرى‌هائى دارم، اما حقاً و انصافاً توى این برنامه هیچ جاى ایرادگیرى و اشکال‌گیرى‌اى در کیفیت اجرا و اینها نیافتم و ندیدم. بنابراین خوب است که اجرا بشود. این نکته‌ اول.

* تاریخ زندگى پیامبر را تغییر ندهید
راجع به مسئله‌ جمع بین تاریخ و قصه؛ بله، مرز ظریف و دقیقى دارد. حالا بعضى‌ها در نمایشنامه و قصه و اینها دست خودشان را خیلى باز می‌کنند. مثلاً فلان فیلم‌نامه‌نویس یا کارگردان می‌گوید: بله، این قصه یک قصه‌ تاریخى است، اما من به تاریخ چه کار دارم؟ مثلاً توى تاریخ نوشته که فلان کس در سال فلان به دنیا آمد، یا فلان حادثه از او سر زد؛ اما من می‌خواهم این را پنج سال جلوتر بگذارم؛ این سلیقه‌ من و فهم من و برداشت من و دل من است که می‌خواهد در این زمینه قضاوت کند! من به تاریخ چه کار دارم؟ بعضى اینجور خودشان را از تاریخ آزاد می‌کنند. حالا خب حرفى هم نیست، آن هم کارى است؛ اما در مورد زندگى پیغمبر و قضایاى تعیین کننده‌ تاریخى نمی‌شود این کار را کرد.
می‌دانید "لکم فى رسول اللَّه أسوة حسنة "؛ یعنى زندگى پیغمبر براى ما مثل قرآن است. اگر جائى از آن مسجل و ثابت شد، باید همان جور ثابت شده‌اش به نسلهاى بعد برسد. چرا؟ چون براى ما حجت شرعى است؛ عمل پیغمبر براى ما حجت شرعى است. لذا آن بخشَش که صدور قول و فعلى از شخص نبى اکرم است - و بعد امیرالمؤمنین که معصوم است و در کنار ایشان است - باید تغییر نکند.

*روایت قصه و پردازش هنرى؛ اصل قضیه
از اینکه گذشتیم، نکته‌ اصلى گزارشگرى نیست، فضاسازى است. می‌دانید آنى که میتواند یک ماجرائى را بعد از هزار سال، هزار و پانصد سال به شنونده‌اى منتقل کند، گزارش آن قضیه نیست؛ اصلاً گزارش معمولى نمی‌تواند منتقل کند. من همین مطلب را یک بار دیگر هم گفته‌ام. فرض کنید کسى مثلاً بخواهد این جلسه‌ ما را بیرون منعکس کند؛ اگر بخواهد همین طور زبانى بگوید، باید بگوید که بله، چند نفر اینجا نشسته بودند، پهلوى همدیگر بودند و این لباسشان بود؛ اما جلسه‌ ما که این نیست. این همه توى جلسه‌ ما حرف هست، این همه توى آن تبادل و تعاطی هست، این همه توى آن احساسات متبادل هست؛ ما الان که اینجا نشسته‌ایم، نسبت به همدیگر احساساتى داریم و اینها فضاى این جلسه را پر کرده است؛ این را کى می‌خواهد نشان بدهد؟ این را که با زبان اینجورى نمی‌شود نشان داد؛ این روایت قصه و قصه‌پردازى - یعنى پردازش هنرى - می‌خواهد؛ توجه کردید؟ این اصل قضیه است.

*کشش زبان هنر در انعکاس قضایا
اینجا دست شما باز است. هر کار بخواهید بکنید، می‌توانید بکنید و هیچ ایرادى ندارد؛ یعنى کسى هم نمی‌تواند به شما اعتراض کند که از کجا می‌گوئید. حالا فرضاً اگر من بخواهم یک مثال بزنم، یکى از آن بخشهاى بسیار جالب این برنامه‌ شما قضیه‌ رفتن جناب عبدالمطلب پیش ابرهه و ترسیم این وضعیت بود. خب این قضیه را منِ حقیر چند بار توى کتاب خوانده باشم و به این و آن گفته باشم و اینجا و آنجا نوشته باشم خوب است؟ خب معلوم است دیگر؛ کار ما این است. اما من وقتى آن را از شما شنیدم، دیدم قضیه‌اى که من توى تاریخ می‌خواندم این بوده و من تا حالا این قضیه را نمی‌دانستم! فقط این را توى تاریخ خوانده بودم و بارها گفته بودم؛ ظاهرش را نقل کرده بودم، اما باطن قضیه را شما نقل کردید. توجه می‌کنید؟ هنر این است. خاصیت هنر این است. مثل عکسهاى سه بعدى که وقتى جلوى چشم انسان بگذارند، همه‌ فضا را جلوى انسان مشخص می‌کند: ابرهه آنجا نشسته، عبدالمطلب وارد می‌شود - آن پیرمرد محترم، خب ما هم توى کتاب خواندیم که پیرمرد بود و محترم بود و آمد - و او هم احترامش کرد. اما چه جورى احترامش کرد؟ اینکه دیگر توى کتاب تاریخ نیست؛ اصلاً نمیشود، یعنى زبان معمولى این کشش را ندارد که بتواند این بخش از قضیه را منعکس کند.
این را فقط زبان هنر کشش دارد؛ یعنى قصه‌پردازى شما. شما قصه‌پردازى کردید و این صداهاى بسیار خوب این را منعکس کرد و من صحنه را دیدم؛ یعنى آن خیمه‌اى را که بالاى کوه زده بودند و ابرهه آنجا نشسته بود و عبدالمطلب با آن محاسن سفیدش وارد شد و جلسه را تحت تأثیر قرار داد، من در سایه‌ گزارش شما دیدم؛ در حالى که این را توى کتاب ندیده بودم. مى‌بینید؟ اینجاست که شما دستتان باز است. حالا فرض کنید یکى بگوید: شما به چه دلیلى گفتید که وقتى عبدالمطلب وارد شد سرش را بالا گرفته بود؟ نمی‌شود اعتراض کرد. خب توى تاریخ که نمی‌نویسند سرش بالا بود یا پائین؛ اول پاى راست را گذاشت یا اول پاى چپ را گذاشت؛ اینها را شما که قصه‌پردازید می‌توانید بفهمید و بگوئید.

*کار هنرمند: رؤیت هنرى و روایت هنرى
حقیقت هنر هم همین است. ببینید، هنرمند دو تا کار می‌کند. کار هنرمند فقط روایت هنرى نیست؛ روایت هنرى آن بخشى از کار هنرمند است که همه آن را مى‌بینید که با هنر خودش دارد چیزى را روایت می‌کند. اما بخش مهمى قبل از این وجود دارد و آن چیست؟ آن رؤیت هنرى است. چى را روایت می‌کند؟ لابد چیزى را دیده و درک کرده است. کى میتواند آن را درک کند؟ چشم هنرمند. هیچ کس دیگر نمی‌تواند آن را درک کند. ملتفتید؟ لذاست مثلاً شما که شاعرید، یا قصه‌نویسید، یا بازیگر یک نمایش هستید، یا کارگردان یک نمایش هستید، وقتى یک قضیه‌ تاریخى را می‌خوانید، فضاى آن قصه را با آن نگاه هنرى خودتان به دست مى‌آورید؛ آن چیزى که چشم بى‌هنر نمی‌تواند آن را ببیند؛ این کار اول شماست. بعد آن را با بیان هنرى گزارش می‌کنید؛ این هم کار دوم شماست.

*انعکاس واضح و بدون تغییر عمل و کلام پیغمبر (ص)
نمی‌شود کسى اعتراض کند که این کجاى تاریخ بود؟ خب تو نمی‌توانى ببینى؛ تقصیر من چیست؟ التفات کردید؟ این است. شما ببینید؛ اشکالى ندارد. یا در یک بخش دیگر، شما مثلاً ماجراى رفتن عبدالمطلب و سران مکه را به آن جشن سیف‌بن‌ذى یزن کردید؛ خب ممکن است درباره‌ این توى تاریخ، دو کلمه نوشته باشند؛ اما آن صحنه‌اى که آدم با گزارش شما توى آن باغ و آن شب کذائى جلوى چشم خودش مى‌بیند، آن را که نمی‌شود توى تاریخ آورد؛ مگر اینکه عکسش را یک جورى بکشند؛ نقاشى کنند؛ جور دیگر که نمی‌شود. این را کسى نمی‌تواند به شما اعتراض کند. آن برادرهائى که اعتراض می‌کنند، یقیناً نظر خوب دارند؛ بلاشک. ممکن هم هست که نقطه نظرشان، یک نقطه نظر صحیحى باشد - که من آن را اطلاع ندارم - اما ضابطه اینى است که من عرض کردم؛ یعنى متن کلام پیغمبر و عمل پیغمبر، همانى است که بایستى به طور واضح و مشخص منعکس بشود و آن را نمی‌شود تغییر داد و گفت حضرت که این را گفتند، لابد کنارش فلان چیز را می‌خواستند بگویند؛ نه دیگر؛ آن را باید همان جور دقیق بیان کرد.
می‌دانید، وقتى حدیث فقه و اخلاق و اینها را نقل می‌کنند، اگر در دو نقل، در یک کلمه‌ کوچک تفاوت باشد آن را ذکر می‌کنند؛ که این را صدوق اینجورى گفته، اما مثلاً کلینى اینجورى گفته است؛ یک لام اضافه کرده یا کم کرده است. این را با این دقت تا اینجا رسانده‌اند که دست تحریف به آن راه پیدا نکرده است. از حالا به بعد هم نبایستى وارد بشوید؛ چون ممکن است شما یک برداشت درست داشته باشید، اما یکى بیاید و یک برداشت غلطى بکند. آن باید دست نخورد.

*انعکاس خوب فضاى تاریخى در گزاره‌ هنرى
اما از آن که گذشتیم، فضا فضاى گزاره‌ هنرى است و شما باید یک گزارش زیباى هنرى را بیان کنید که آن بسته به این است که شما چى مى‌بینید و چى بیان می‌کنید. التفات کردید؟ و من غصه‌اى که همیشه می‌خورم توى این فیلمهاى مذهبى‌اى که گاهى توى تلویزیون نشان می‌دهند، این است که مى‌بینم این آقائى که این را درست کرده، آن فضا را ندیده است. البته این هنرمند است - شکى نیست - منتها با منابع مذهبى آشنا نبوده است و یک نفر را در چهره‌اى و در شخصیتى معرفى می‌کند که من که این آدم را توى تاریخ می‌شناسم، مى‌بینم این اصلاً نمی‌تواند آن آدم باشد؛ این قیافه، این صدا و این حرکات نمی‌تواند مثلاً عمروعاص یا حجربن‌عدى - آن حجربن‌عدى که توى تاریخ است - یا که یا که باشد؛ اصلاً آن یک چیز دیگر است، این یک چیز دیگر است. او اطلاعاتش کم است. گاهى اوقات اطلاعات تاریخى‌شان کم است و نمی‌توانند آن فضا را منعکس کنند.
قوّت کار شما از جمله در این است که فضاى تاریخى را خوب منعکس میکنید. البته آن روز من به شما نکته‌اى را گفتم، شما گفتید که براى خاطر انعکاس فضاى تاریخى است؛ مسئله‌ى الفاظ. من تصور میکنم لفظ، خیلى مؤثر نیست؛ حالا اختیار با شماست؛ نویسنده شما هستید و هر روشى و سلیقه‌اى و سبکى که کار شماست، ادامه بدهید. اما این زبانى که شما به کار می‌گیرید، اصلاً خیلى زبان باستانى‌اى نیست؛ یک تکه‌هائى‌اش اصلاً مال زبان ما نیست. فرض بفرمائید این "اما "هائى که شما بعد از شروع مبتدا مى‌آورید، اصلاً گرته‌بردارى از انگلیسى است؛ ما اصلاً در فارسى چنین چیزى نداریم: "خانه‌ دوست اما از اینجا دور است "؛ ما می‌گوئیم: "اما خانه‌ دوست از اینجا دور است ". "اما "ى بعد، ترجمه‌ لفظ به لفظ از زبان خارجى است. بنابراین اینها خیلى مؤثر نیست در اینکه فضا را مشخص کند. شاید تا یک حدودى باشد؛ اما زیاد نمی‌شود مبالغه کرد. خوشبختانه شما خودتان اصلاً صحنه را منعکس می‌کنید؛ مثل داستان آن سیل که مکه را گرفت یا داستان گذاشتن حجرالاسود.
من اتفاقاً این قصه را دنبال می‌کردم و همین داستان تبدیل حجرالاسود و گذاشتن حجرالاسود به ذهنم بود و با خودم می‌گفتم ببینیم این آقایان این داستان را چه جور از آب در مى‌آورند. انصافاً خیلى خوب از آب در آوردید؛ خیلى خیلى خوب. یعنى اینجور عادى کردن؛ که نشستند، گفتند: اول‌کسى که وارد مسجدالحرام می‌شود. خب این را بارها ماها خوانده‌ایم و نقل کرده‌ایم. چرا باید به اینجا برسند که اول‌ کسى که وارد مسجدالحرام می‌شود، این کار را انجام بدهد؟ خب اینکه خیلى چیز شانسى بیخودى به نظر می‌رسد. اما شما آنچنان آن صحنه‌ درگیرى‌ها و بگو مگوها را به برکت گزارش خوب و صداهاى خوب - که همه‌ آنها هم مطابق واقع است و آدم می‌فهمد که قاعدتاً همین جور بوده است - خوب منعکس کردید که آدم به این نتیجه می‌رسید که آره، واقعاً هم الان اگر آدم عاقلى توى اینها باشد، باید همین جور چیزى بگوید: ببینیم اول کى مى‌آید. انصافاً خیلى خوب است.

*تأثیر برنامه‌ شما
اغلب برنامه‌هاى شما را وقتى من شنیدم، من را متأثر کرده و گریسته‌ام؛ اما بخصوص چند قسمت از این برنامه خیلى مؤثر بود. یکى‌اش همین قضیه‌ رفتن پیش ابرهه بود و آن حادثه‌ دشوار مکه، و بعد نجات از این حادثه و آن مسئله‌ ابابیل؛ که خداى متعال در قرآن تصریح کرده است؛ حادثه باید خیلى بزرگ باشد که قرآن یک سوره را مخصوص این کار قرار می‌دهد. این، اهمیت حادثه را نشان می‌دهد؛ چون قرآن که کتاب تاریخ و گزارش نیست. یکى هم قضیه‌ آن راهب - بحیرا - بود که واقعاً خیلى جالب و فوق‌العاده است و انصافاً خیلى خوب بیان شد؛ هم نوبت اول، هم نوبت دوم. و قضایاى گوناگون دیگر که حالا جزئیاتش را من براى بعدها می‌گذارم.

*صداهاى خوب برنامه‌ شما
صداهاى برنامه هم انصافاً خیلى خوب است. حالا آقایان - آقاى مقامى و آقاى اسماعیلى - که صداهایشان از صداهاى خیلى رائج و معروف است و هر کسى که با صدا و سیما سر و کار دارد، زیاد شنیده است و هر دو هم انصافاً بهترین صداهاست؛ خیلى خیلى خوب است. آقایان دیگر هم که بعضى‌ها صداهایشان ناآشنا بود، انصافاً نقش‌ها را بسیار خوب اجرا کردند و آدم مى‌بیند و می‌فهمد که این گفتارها و محاوره‌ها غالباً از روى شوق عاطفى و احساس عاطفى انجام می‌گیرد. ان‌شاءاللَّه که خداوند شما را موفق و مؤید بدارد. خب من عرض دیگرى نمی‌کنم و ان‌شاءاللَّه منتظر می‌مانم که بقیه‌ برنامه‌ى شما را بشنویم.
من به برادرها گفته‌ام که یک هدیه‌ کوچکى - که از لحاظ ارزش، اصلاً مورد نظر من نیست؛ چون قابل مقایسه‌ با زحمات شما و با علاقه‌ من به کار شما نیست - فقط به عنوان رمز و علامت ارادت من به این کار شما خدمت شما تقدیم کنند؛ ان‌شاءاللَّه که قبول می‌کنید.

نظر

نویسنده : سمیر

سه شنبه 89/4/15 | 6:53 عصر

بخت و اتفاق از دیدگاه ابن سینا

بخت و اتفاق از دیدگاه ابن سینا
بن سینا نیز به تبع رئیس مشائیان، به بحث پیرامون بخت و اتفاق می پردازد و آن را ناقض قانون علیت نمی داند. اما در چار چوب جهان شناسی خاص خود و برداشت متفاوتی که از علیت وجودی دارد، به تبیین آنها می پردازد

چکیده
در میان اقوال کسانی که وجود تمام عالم را ناشی از اتفاق می دانند و قانون علیت را نادیده می گیرند، برخی فقط پیدایش موجودات جزئی را به اتفاق نسبت می دهند و معتقدند در پیدایش طبایع جزئی مادی، نمی توان اتفاق را نادیده گرفت و ضرورت علی را جاری ساخت.
ارسطو ضمن اعتقاد به قانون علیت در عالم، بخت و اتفاق را از جمله علل می داند، ولی به همسویی و سازگاری بخت و اتفاق با ضرورت معتقد نیست و اتفاق را در مقابل ضرورت قرار می دهد. ابن سینا نیز به تبع رئیس مشائیان، به بحث پیرامون بخت و اتفاق می پردازد و آن را ناقض قانون علیت نمی داند. اما در چار چوب جهان شناسی خاص خود و برداشت متفاوتی که از علیت وجودی دارد، به تبیین آنها می پردازد و آنها را علل حقیقی و موجبه امور نمی داند و تا حدودی موفقتر از ارسطو بحث را پیش می گیرد، به طوری که ضرورت علی و معلولی دچار خدشه نمی شود. اما در نهایت امر این مطلب جای بحث دارد که کدام مشکل فلسفی، ارسطو و ابن سینا را وادار به اتخاذ چنین موضعی در باب بخت و اتفاق می کند. این مطلب در ابن سینا نیاز بیشتری به تفحص دارد. چرا که با قبول نظام احسن، وجود و حاکمیت ضرورت علی در عالم و علم عنایی حق تعالی به موجودات، برای نظریاتی چون بخت و اتفاق که ناشی از جهل انسان به علل حقیقی است و بیشتر جنبه عامیانه دارد تا علمی و فلسفی، جایی باقی نمی ماند.
-------------------------------------------------------------------------------------
واژگان کلیدی :علت، علت فاعلی، علت غایی، بخت، اتفاق، عبث
-------------------------------------------------------------------------------------
نویسنده:مریم سالم -دکتر رضا اکبریان دانشیار دانشگاه تربیت مدرس
منبع: سایت حکمت سینوی

نظر

نویسنده : سمیر

سه شنبه 89/4/15 | 6:45 عصر

ولایت فقیه و ولایت سفیه!

ولایت‌فقیه و ولایت سفیه!

آنچه می‌خوانید بیانگر گوشه‌ای از برکات حضور مدبرانه امام‌ خامنه‌ای در مصدر رهبری جامعه ولایی ایران است. این متن را یک اندیشمند مصریِ تحصیل‌کرده غرب که اتفاقاً هیچ دلدادگی به ایران ندارد، نوشته است. او به‌خوبی مقایسه‌ای منصفانه میان وضعیت ایران و سایر کشورهای مسلمان ارائه می‌دهد و نقش رهبری را در آن‌ها نمایان می‌سازد.

اشاره:

آنچه می‌خوانید بیانگر گوشه‌ای از برکات حضور مدبرانه امام‌ خامنه‌ای در مصدر رهبری جامعة ولایی ایران است. این متن را یک اندیشمند مصریِ تحصیل‌کردة غرب که اتفاقاً هیچ دلدادگی به ایران ندارد، نوشته است. او به‌خوبی مقایسه‌ای منصفانه میان وضعیت ایران و سایر کشورهای مسلمان ارائه می‌دهد و نقش رهبری را در آن‌ها نمایان می‌سازد. برای رعایت امانت، از دخل و تصرف محتوایی در آن پرهیز کرده‌ایم.

تنها کسی که محبت به او، بیش از محبت به صحابه و اهل بیت گرامی (رضوان خدا بر آن‌ها باد) در دلم نشسته است، محبت به پیامبر گرامی اسلام(درود خداوند بر او) است. او نمایانگر حقیقیِ خواست خدا ـ و لله المثل الأعلی ـ و اسوة حسنة انسان‌هاست. او مایة حرکت و تفکر و ایثار و فداکاری من است و امیدوارم هیچ کس دیگر جز او برای من چنین نباشد...

اما نگاه من به ایران، نگاه یک منتقد و نگاه کسی است که در آنجا چیزی را می‌بیند که دوست داشت برای کشور و وطن خود ببیند؛ از جمله برپایی اسلام و شوکت آن در همه حال...
ایران را ندیده‌ام و کسی را در آنجا نمی‌شناسم؛ رویدادهای ایران را با چشم خود ندیده‌ام، اما آن را از میان اخبار و چیزهایی که دربارة سیاست و ادب و فکر و اندیشة آنجا نوشته شده و آنچه مخالفان و منتقدان آن گفته‌اند، پی‌گیری کرده‌ام؛ خصوصاً دربارة موضع ایران نسبت به فلسطین اشغالی! و این‌ اخبار و تحلیل‌ها، کمترین حد لازم برای شناخت و تحلیل ایران را به من داده است.
شاید اولین و بارزترین مسئله‌ای که مخالفین ایران به‌عنوان یک نقطه ضعف مطرح می‌کنند، "ولایت فقیه " باشد که اساس نظام سیاسی و اداری ایران را تشکیل می‌دهد. آنان ولایت فقیه و "دولت دینی " را یک ابزار مؤثر در اعمال قدرت و سرکوب افراد و مجامع می‌شناسند.
می‌خواهم مستقیماً بگویم که: اسلام، در واقع، چیزی به نام دولت دینی، به مفهوم مسیحی و یهودی نمی‌شناسد! دولت اسلامی، اولین حکومت دینی بر روی زمین بوده که عالم دینی به خاطر جایگاهش یا صاحب قدرتی به خاطر نفوذش تحکم نمی‌کند، بلکه دولتی است که همة انسان‌ها را مسئول می‌داند که حسابش هم با خداست. صاحب قدرت نیز خادم مسلمانان به‌شمار می‌آید و در حاکمیت اسلام، جواز حرمت یا چشم‌پوشی بی‌جا نیست. و شیعه ـ چه در فِرَق باطن‌گرا و چه ظاهرگرا ـ حکمرانی با ظلم یا چشم‌پوشی بی‌جا بر هیچ‌کس را نمی‌پذیرد... پس فقیه در این جایگاه، رهبر و برپادارندة اوامر شریعت است و حتی اگر در جایگاه رهبری انقلاب باشد، مصون از نقد نیست؛ چنانچه آیت‌الله منتظری (مخالف مشهور) از او انتقاد می‌کند و روش سیاسی او را نفی کرده و حتی خواستار اخراج وی می‌گردد! آیا این امر در حکومت‌ عرب‌های قائد ممکن است؟!
فقیه در مکتب تشیع، یک رهبرِ مردمیِ حقیقی است؛ چرا که در منش و سادگی و زهد و فروتنی، مانند سایر مردم است.
فقیه شیعه، عنصری زنده و پرتحرک است که ملت را به سوی عمل و جهتی که خدمت به دین است، تشویق می‌کند و شاید این عامل،‌ پشتوانة ایثار مال و جان ملت ایران در مبارزه با نظام شاهنشاهیِ وحشی و ساواک و سیاست‌های ذلیلانه در مقابل صهیونیست‌ها و مؤسسات مسیحیِ استعماریِ وابسته به آمریکا بود.
ولایت‌فقیه، به ارتباط میان رهبران و محرومان، حوزه‌ها و مساجد، مجامع متصدی امور و مردم، و گفت‌وگوی گسترده میان آن‌ها معتقد است. جوهر ولایت‌فقیه در اندیشة اسلامی اهل سنت، به معنای مخالفت با منکر و نفی ظلم‌ است؛ حتی اگر نتیجة آن قطع شدن سر از پشت باشد (برای نمونه، ماجرای عالم فقیه، سعید بن جبیر را بخوانید.) فقیه در این منظر، باید قدرت خویش را برای دفاع از ضعفا و فقرا و مظلومان به‌کار گیرد. فقیه سنی می‌تواند مقابل حاکم ظالم بایستد و جلوی طغیان او را بگیرد؛ چنانچه در این مورد، مثال‌های بسیار تاریخیِ نزدیک و دور وجود دارد و برخی علمای سنی در برابر ظلم یا طغیان برخی ممالک تحت سلطة عثمانیان چنان کردند.
شکی نیست که ولایت فقیه در ایران، یک مبنای سیاسی را وضع کرده که صرف نظر از معایبش، آن را بسیار بهتر از ولایت سَفیه در بیشتر دوَل عربی ما قرار داده است!
ایران تحت امر ولایت‌فقیه توانسته است به تعداد قابل توجهی از متخصصان در علوم مختلف دست یابد؛ جنگ نابودگری را که هشت سال در مقابل عراق و بسیاری از دوَل عربی و آمریکا و غرب بود، پشت سر بگذارد و تحریم‌های اقتصادی مداوم غرب از زمان پیروزی انقلاب تا کنون را بشکند! همچنین توانسته است تا در سایة جنگ و تحریم، صنایعی قوی و کشاورزی پرثمری ایجاد کند و در بسیاری از محصولات به خودکفایی دست یابد که اولین آن‌ها گندم بوده است. برتری زن ایرانی نیز در عرصه‌های مختلف قابل مشاهده است؛ از جمله در عرصة سیاسی و امور کشوری، آن هم با حفظ ارزش‌ها و اخلاقیات اسلامی و از این‌ها مهم‌تر اینکه نیروهای نظامی ایران به خلاقیتی چشمگیر در ساخت ادوات جنگی زمینی و دریایی و هوایی دست یافته‌اند؛ علاوه بر این‌ها پرتاب ماهواره به فضا و تکمیل همة این دستاوردها با غنی‌سازی اورانیوم صورت گرفته است.
ملت ایران در سایة ولایت‌فقیه، از ملل شیوخی که علمی جز علوم دینی نمی‌دانند، نیست. این ملت، ملت زنده‌ای است که راه خود را با علم و معرفتی که پشتیبان آن ایمان است ـ آن اعتقاد هر چه باشد ـ به خوبی دریافته و نشانة آن را نیز در هزاران شهیدی که در میادین جنگ به خاطر مقاومت در برابر استبداد و رویارویی با دشمنان تقدیم کرده است، می‌توان یافت. و این است که رقابت جدی بعد از انتخابات ریاست جمهوری خردادماه 1388 را به‌عنوان جزئی از زنده‌بودن این ملت و انقلابی‌گری دائمی آنان برای جست‌وجوی عدالت و اصلاحات قرار داد که مانع کوتاه‌آمدن انقلابیون در مقابل قدرت و غرق شدن در فساد می‌شود.
در مقابل ولایت‌فقیه، "ولایت سفیه " در برخی کشورهای عربی است، و آن قراردادن موانعی میان مردم و والیان است که سفهای عاجز را در جایگاه خدا و مردم را در جایگاه موجوداتی قرار می‌دهد که هیچ آینده و ارزشی ندارند!
سفاهت در مفهوم لغوی خود، شامل بسیاری از مفاهیم، از جمله زبونی، جهالت، بزدلی، فریب و انحراف و... است و سفاهت در مفهوم سیاسی خود، از آن مفاهیم فاصلة زیادی ندارد! او هیچ چیز از دین و دنیا و خلقت و کرامت بشری و وطن نمی‌داند؛ با قدرت آهن و آتش و افترا حکم می‌راند؛ در مقابل صهیونیست‌ها و صلیبیان ظالم سَر خَم می‌کند و در مصرف ارزشمندترین میراث‌های فرهنگی و مادی وطن، خیانت می‌کند!
ولایت سفیه، انسانیت را از هم‌وطنان خود سلب می‌کند و آن‌ها را به تکه گوشت‌های مطیع امر سفیه تبدیل می‌کند که در هر سطحی که باشد برای او شعار بدهد و با فساد نزدیکان و یاران او هم‌زیستی کند! حتی اگر اجازه دهند چون سگان، پارس کند!
ولایت سفیه، بیگانگان را در جایگاهی بالاتر از هم‌وطنان خود قرار می‌دهد و در استحقاق بخشی‌‌های سیاسی و اقتصادی و اجتماعی آنان افراط می‌کند.
به ولایت سفیه نگاه کن که چگونه نیازهای مردم از سوزن تا موشک را که معمولاً نیازی هم به آن ندارند، وارد می‌کند و آنچه از صنایع و مؤسسات دارد، می‌فروشد و زمین‌ها را به ویژه‌خواران و فرصت‌طلبان می‌بخشد و درهای کشورش را به روی دشمنان و کینه‌توزان می‌گشاید؛ در حالی‌که آن را بر روی برخی هم‌وطنان مخالف خود بسته است و حتی پس از مرگشان نیز از آن‌ها نمی‌گذرد و اجازة دفن آن‌ها در کشور خودشان را هم نمی‌دهد!
و بیندیش که چگونه با وارد کردن گندم سمی به‌دست کلاهبرداران، برای مردم بدبخت(!) زندگی را در کشورشان به باد شرط‌بندی می‌دهند؛ در حالی‌که همة شرایط و لوازم کاشت و برداشت گندم مورد نیاز و سایر محصولات کشاورزی و میوه‌ها و سبزیجات برای‌شان وجود دارد،‌ اما ولایت سفیه چیزی جز تحقیر ملتش و ضربه زدن به او با نان مسموم را نمی‌شناسد!
و بیندیش که چگونه "زبونی " به انتخاب استراتژیک ولایت سفیه بدل شد، در حالی‌که دشمن صهیونیست در همة زمینه‌ها و روز به روز، بر قدرت و درنده‌خویی و دشمنی خود افزوده است و سفها فقط به نمایش‌های تلویزیونی نیروهای نظامی و امنیتی و ارتش ملی بسنده کرده‌اند!
فرق بسیار بزرگی است میان ولیّ فقیهی که خود را به مردم نزدیک می‌کند، حتی اگر موافق‌ او نباشند، با ولایت سفیهی که خود را به دزدها و فرصت‌طلبان و دروغگویان و منافقین و پیمان‌شکنان و بوق‌های تزویر و قلم‌های تزویر و شبکه‌های تزویر نزدیک می‌کند!
ولایت سفیه حق ندارد ولایت‌فقیه را ملامت کند، مگر اینکه تغییر کند و نمونة‌ اسلامی وطنی قوی و آزاده را نمایش دهد که در مقابل واشنگتن تعظیم نمی‌کند، بلکه در مقابل خداوند واحد، سر تعظیم فرود می‌آورد...
تا آن زمان، از خداوند بخشش و سلامتی را آرزومندیم!
نویسنده:دکتر حلمی محمد القاعود
منبع: ماهنامه امتداد شماره52

نظر

نویسنده : سمیر

< 1 2 3 >

مرجع دریافت قالب‌ها و ابزار‌های مذهبی
Developed By: Ashoora.ir