امر خداوند سازش بردار نیست

 متن^[1] و ترجمه^[2]:

لَا یُقِیمُ أَمْرَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ إِلَّا مَنْ لَا یُصَانِعُ وَ لَا یُضَارِعُ وَ لَا یَتَّبِعُ الْمَطَامِعَ

                                 «فرمان خدا را اجرا نمى‏کند مگر کسى که اهل مدارا و سازش نیست، و فرومایگى نمی نماید و به دنبال طمع نمی رود».

شرح ^[3]:

بدیهى است که سازش با دیگرى باعث جستن رضاى اوست و این عمل مانع از اجراى حدود و دستور الهى در باره او مى‏گردد. و همچنین فرومایگى و چشم طمع داشتن به دیگران، هر دو باعث خوددارى از پرداختن به دستورها و حدود الهى است که بر او دشوار مى‏نماید.

امر خداوند متعال هیچگاه با امر غیر خدا جمع نمی شود. هرچه که در مقابل امر خداوند قرار می گیرد، جز فرو مایگی نتیجه دیگری نخواهد داشت. نمونه اش سرنوشت اقوام پیشین که سرگذشت آنها در قرآن کریم بیان شده است، داستان فرعون بنی اسرائیل، قوم حضرت هود، قوم حضرت لوط ، قوم حضرت نوح و اقوام دیگر که نافرمانی از امر خدا فرومایگی و عذاب را برای آنها به همراه داشت. زیرا امر خداوند همیشه حق است و امر غیر خدا همیشه باطل. اجرای دستورات خداوند هیچگاه سازش بردار نیست. امر خداوند مطاع است و عقل انسان هم به همین حکم می کند.

امر مورد نظر حضرت امیر در این حکمت همان فرایض و دستورات خداوند است که بر انسان واجب است که آن ها را به پا دارد. حال اگر انسانی امر خداوند را زیر پای بگذارد طبق سخن حضرت امیر از سه حال خارج نیست ؛ اول اینکه انسانی مسامحه گر و سازش کار است یعنی به دلایل دنیایی از انجام فرمان خدا چشم پوشی می کند. دوم اینکه انسانی ضعیف و فرومایه است که در مقابل غیرخدا سر تسلیم فرو می آورد. و سوم انسانی طمعکار و دنباله رو لذت های دنیایی است.

 پی نوشت ها:

[1]. نهج البلاغه فیض الاسلام، ج1، ص 1137

[2]. ترجمه‏ شرح‏ نهج ‏البلاغه(ابن‏ میثم)، ج 5، صفحه ‏ى 504

[3]. ترجمه‏ شرح نهج ‏البلاغه(ابن‏ میثم)، ج 5، صفحه ‏ى 504