اما اگر کسى غیبت کرد، بعد از غیبت هر چه بگوید الهى العفو تا طرف را راضى نکند آمرزیده نمى شود لذا بدتر از زنا است چون دو طرفى است زنا فقط طرفت خداست غیبت هم خدا هم آن بیچاره غیبت کرده شده است تا او را حلال نکند از او راضى نگردد.

آمرزیده نمى شود و اگر کسى خواست توبه از غیبت بکند اگر بگوش طرف رسیده و رنجیده شده چاره ندارد غیر از اینکه برود دلش را بدست آورد. در باب کفاره غیبت عرض شد اگر کسى غیبت از مسلمانى کرد غیبت مؤ منى را نقل کرد حالا مى خواهد توبه بکند اگر بگوش او رسیده چاره منحصر است به اینکه عذر بخواهد دل جوئى کند دلش را به دست بیاورد تا جبران شود.

و اگر بگوش او نرسیده اگر برود باو بگوید ما غیبت ترا کرده ایم ما را حلال کن بدتر لکن رنجش تازه اى پیدا مى شود پس بهتر آنستکه باو نگوید فقط بین خود و خدا اصلاح کند در آن مجلسى که غیبت کرد. بگوید من اشتباه کردم و بالعکس خوبیش را بگوید.

توبه بدگوئى خوشگوئى است استغفار هم بکند چون یکى از گناهان کبیره است .

زبده القصص/میرخلف زاده